jueves, 11 de junio de 2020

DON GAIFEROS DE MORMALTÁN
El Camino de Santiago está repleto de romances que cuentan las aventuras y desventuras de peregrinos que desde el siglo IX se han dirigido hasta la tumba del Apóstol. Uno de los más conocidos es el de Don Gaiferos de Mormaltán cantado por juglares y ciegos desde épocas medievales a las puertas de la catedral compostelana.
Se basa en el hecho histórico que recoge el fallecimiento de Guillermo X de Poitou, Duque de Aquitania y Conde Vienne. Se cuenta que Don Gaiferos, a pesar de su avanzada edad, peregrinó hasta Compostela llegando a su catedral  el Viernes Santo del año 1.137 produciéndose su muerte ante el altar mayor,  donde «cerró sus ojos verdes, verdes como agua de mar», convirtiendo en leyenda el viaje de Guillermo X de Aquitania a través del Camino Inglés.
Éste romance, escrito en gallego,  estuvo plasmado, bajo una arcada, en la parte superior de la escalera que da acceso a la antigua Oficina del Peregrino en la Rúa do Vilar. Dice así:

“I onde vai aquil romeiro, meu romeiro a donde irá,
camiño de 
Compostela, non sei se alí chegará.
Os pés leva cheos de sangue, xa non pode máis andar,
malpocado, probe vello, non sei se alí chegará.
Ten longas e brancas barbas, ollos de doce mirar,
ollos gazos leonados, verdes como a auga do mar.
–I onde ides meu romeiro, onde queredes chegar?

Camiño de 
Compostela
 donde teño o meu fogar.
–Compostela é a miña terra, deixeina sete anos hai,
relucinte en sete soles, brilante como un altar.
–Cóllase a min meu velliño, vamos xuntos camiñar,
eu son trobeiro das trobas da Virxe de Bonaval.
–I eu chámome don 
GaiferosGaiferos de Mormaltán,
se agora non teño forzas, meu 
Santiago mas dará.
Chegaron a 
Compostela, foron á Catedral,
Ai, desta maneira falou 
Gaiferos de Mormaltán:
–Gracias meu 
señor Santiago, aos vosos pés me tes xa,
si queres tirarme a vida, pódesma señor tirar,
porque morrerei contento nesta santa Catedral.
E o vello das brancas barbas caíu tendido no chan,
Pechou os seus ollos verdes, verdes como a auga do mar.
O bispo que esto oíu, alí o mandou enterrar
e así morreu señores, 
Gaiferos de Mormaltán.
Iste é un dos moito miragres que 
Santiago Apóstol fai.”


El romance, cuya letra y música rescató el gaitero y zanfonista gallego Faustino Santalices fue interpretado por él mismo y por primera vez en 1.954.
Aquí tenemos la posibilidad de escucharlo y también la versión del grupo de folk gallego Luar Na Lubre.

No hay comentarios:

Publicar un comentario